سال 90 با همه فراز و نشیبهای خود، به آخرین شنبه اش رسید و می رود که برای همیشه به تاریخ بپیوندد. دفتر ایام، ورق می خورد و روزگار، لحظه های عمر ما را به بایگانی زمانه می فرستد " تا چه قبول افتد و چه در نظر آید؟ "

امسال، برای من همراه با خاطرات تلخ و شیرین بود. همراه با آنچه لبخند را بر لب می نشاند و آنچه اندوه را بر دل. اما رسم زمانه همین است. مولا علی در حدیثی چه زیبا میفرمایند که: " آدمی به دنبال چیزی می گردد که وجود ندارد و آن آرامش است.

بر مبنای همین سخن است که نمی توان از گذر ایام انتظار داشت که همیشه بر وفق مراد ما باشد و آنچه ما می خواهیم بشود. اما با توکل بر حضرت حق و دل قوی داشتن به یاد و نام او و توسل به ائمه اطهار (س) و تمسک به آموزه های اصیل اسلامی و انسانی و قرار دادن امور بر محور اخلاق و ادب و متانت و صبر، می توان روزهای خوش بسیاری در طول یک سال برای خود و دیگران رقم زد و آنها را به ذهن سپرد تا هر گاه به یادشان می افتیم، لبخندی بر لبانمان جاری شود و نشاطی در قلبهایمان فزونی گیرد.

مرگ، این مجهول ترین حقیقت هستی، همواره مبنای جدایی ما از کسانیست که دوستشان می داریم و آرزو می کنیم که کاش فرصت بیشتری داشتیم که میدیدیمشان و با زندگیشان آشنا می شدیم و در کنارشان بودیم و بودنشان را لمس می کردیم. سالی که گذشت برای من از آن روی تلخ بود که با مرگ دو تن از کسانی همراه بود که رفتنشان برایم تلخ و سخت بود. اما چه می شود کرد که از این واقعیت محتوم سرنوشت بشری، فراری نیست.

عید همتون مبارک !

عیدی همتون رو هم تو پست بعدی اعلام می کنم